Schaatsen: De verlichte Sfeertocht en Ronde van de Kleine Wielen

Het onderstaande bericht had ik eind december geschreven, maar stond nog bij de concepten... Toch nog maar even plaatsen...

En wat was het een mooi wit einde van het jaar. Met de vroege strenge winter wat minder prettig op de weg, maar wel heel erg leuk op het ijs. Nou ben ik dan wel een echte Fries, maar een natuurtalent op de schaats ben ik zeker niet. Vroeger nogal frustrerend als je gewoon veruit de slechtste van de klas bent.

Maar tijden veranderen: oftewel ander materiaal, fietsbenen en wat oefening...
Met het echte natuurijs voor het huis natuurlijk regelmatig met de kids even op het ijs, maar ook een paar tochten gedaan. 1 zelf en 1 met de familie:
'De verlichte sfeertocht' vanuit Terherne op de Terhernster Poelen:
Achteraf heel geschikt voor het gezin: erg goed aangegeven, koek en zopie onderweg. En wat een mooi gezicht: in het donker met wat maanlicht en dan de schaatsbaan aangegeven met van die kleine olielampjes (stormlantaarns). Echt een pracht gezicht.
Voor mij voor het eerst sinds mijn tienerjaren een langere tocht. Van tevoren geen idee of ik 1 of meer rondjes zou kunnen volhouden en wat mijn gemiddelde zou wezen. Maar de nieuwe schaatsen en de schaatsles samen met de kids hebben toch een effect gehad. Het ging eigenlijk heel makkelijk! Kon lekker oefenen op een diepe zit tegen de wind in en een mooie rustige lange slag.
Volgens de organisatie 8 kilometer per ronde, maar mijn gps houdt het op een goeie 6 kilometer. Ik heb 4 rondes (totaal 25 km) gedaan met een gemiddelde van zo'n 15 kilometer per uur en een top van 25 (wist niet dat ik dat kon op de schaats). Daarmee was ik zeker niet de snelste op het parcours, maar wel bij de snelleren. Misschien toch een klein beetje beter dan gedacht? Test geslaagd.

De Ronde van de Kleine Wielen
Nu mij de eerste tocht zo mee viel, wilde ik de kids ook wel eens een langere tocht laten schaatsen. En dat komt uit: in de buurt nog een leuke tocht: de Ronde van de Kleine Wielen, bij Leeuwarden in het gebied de Groene Ster.
Met de meiden en de neefjes hebben we een hele ronde geschaatst. Een prestatie hoor met de harde wind. Met Voor de zekerheid sleepten we een slee mee, maar die hebben we alleen voor het schaatsen aan- en uittrekken nodig gehad. Het rondje afgesloten met koek en zopie en een mooie oorkonde en medaille ter herinnering.
Ongeveer 6 kilometer voor een ronde, en dat is ook precies genoeg voor de kids.

Hier zijn de officiele georganiseerde schaatstochten te vinden:
http://www.knsb.nl/natuurijs/actieve-toertochten/
(Handig voor als er weer genoeg ijs ligt dan...)

Lekker gefietst

Beetje rustig op het blog. Maar niet dat ik stil zit. Redelijk schema bedacht voor de wintermaanden:
2 keer door de week 's avonds op de Tacx Fortius, minimaal anderhalf uur, maar incl warming up en dergelijke eerder tegen de 2 uur. In deze maanden met name gericht op duurtraining met wat kracht tussendoor: dus rustige routes uit kiezen en dan trainen in de D1 hartslag. Wel af en toe even stevig (tot wel maximaal) gas geven in de heuvels: mijn favorieten zijn namelijk Amstel Gold Race, Ronde van Vlaanderen en de Hel van het Noorden. Allemaal leuke afwisselende routes die goed met deze hartslag zijn te doen (een Alpe d'Huez kan ik echt niet in D1 naar boven...).
En dan in het weekend een stuk fietsen: ook redelijk rustig in D1 blijven en dan minimaal 2 uur.
Op dit moment dus weinig sportschool: in combinatie met regelmatig werk in Amsterdam, kinderen naar bed brengen en een sportschool die de Spinning lessen heeft vervroegd wil dat namelijk niet meer zo goed. Mis wel de pure krachttraining, dus daar moet ik toch nog eens over nadenken.

Nou ja, dit schema liep dus lekker in november en begin december. Afgelopen anderhalve week dus wel stil gezeten: verkoudheidje gehad en echt even te moe om te gaan trainen. Tot vandaag dan. Weer eens lekker buiten wezen fietsen.
Er ligt wat sneeuw en ijzel hier (niet zo erg als in de rest van het land, maar toch), dus dat maakt het rijden wel extra leuk. Wel opletten natuurlijk, vooral in de bochten.
Als eerste goed voorbereiden: Thermobidon met warme sportdrank mee, kleren in aantal laagjes: schoenen met overschoenen, lange broek met korte broek eronder, met beenstukken daaronder, Brynje thermo zweethemd, wielershirt, winddichte fietsjas, handschoenen en een bivakmuts met helm erop. Zo dat is dus warm genoeg voor -5 graden.
Zo, en dan onderweg met de Cube Pure. Rustig op de weg. Ok, ook wel logisch. Je moet een beetje gek zijn natuurlijk. Is het lekker aan het vriezen, koude wind tegen en dan een beetje je best doen om een leuke snelheid te rijden en toch in D1 te blijven. Tja, soms denk je dan, waar doen we het voor. Kan wel merken dat ik even niet heb gefietst: tempo is laag voor mijn doen bij deze hartslag.
Gedachten gaan wel terug naar een klein jaar geleden. Toen reed ik een vergelijkbare afstand in vergelijkbaar weer op nieuwjaarsdag: een rondje Lauwermeer van iets van 42 km in 2 uur. Koste me toen wel echt meer moeite en was ook niet zo goed voorbereid op de kou: toch leuk om zo een stuk vooruitgang en ervaring te zien.
Bij Bergum richting Suwald en daarna richting Groene ster voor een stukje echt sneeuw en bospaadjes rijden. Vanaf Bergum kom ik ook lekkerder in een ritme (ja ja, is dan ook niet meer wind tegen, dus dat helpt ook voor het gevoel al een stuk). Het Friese landschap is zo rustig en wit wel mooi hoor. Langs bevroren plassen en meertjes (geen schaatsers).
Uiteindelijk bij de Groene ster: daar wat kris kras gereden en kwam zo de sporen tegen van de eerder vandaag gereden Kerstcross 2011 van de Friesche Leeuw. Heb de sporen even gevolgd: leuk rondje! Best te doen op de Hybride, weet natuurlijk het tempo niet wat ze in de wedstrijd hebben gereden. Maar eens kijken of ik daar (ooit) eens bij kan aansluiten...

Gereden: 39,5 kilometer in 1 uur 48 minuten, hartslag 154 bpm (net in D2).
En de route:

Malend over een fietsplanning voor 2011

De komende tijd ga ik een ei leggen over de planning voor volgend jaar. Nou ja ik, wij natuurlijk: moet wel in overleg met het gezin.

Eerst even over de afgelopen tijd: na het erg leuke ATB rondje Texel heb ik zeker nog wel gefietst, alleen niet zo spannend om er elke keer over te schrijven. En de weekenden zijn druk met activiteiten met de kids (scouting op zaterdag) en schaatsles met het hele gezin op zondag. Weinig tijd voor georganiseerde MTB tochten dus. Fiets wel vaker een rondje met de kids: goed voor hun conditie en blijft ook leuk om ze zo wat van mijn passie mee te kunnen geven.

's avonds buiten fietsen in het pikkedonker is ook leuk. Best koud, maar deels al in de winterfiets kleren aan wel goed te doen. Ik doe dit op de Cube Pure (de hybride), want die maakt wat makkelijker schoon en heeft minder kans op lekrijden (dit jaar nog maar 1 keer lek op de racefiets, maar ik wil het lot niet tarten). Qua verlichting heb ik nog wel wat verbeterd: met mijn nieuwe lampje (Sigma Pava met oplaadbare batterijen) op het stuur ben ik heel tevreden: geeft een mooie lange felle baan licht. Echt tientallen meters ver weg. Alleen in de bochten en op slecht wegdek zet ik het oude lampje erbij aan: die geeft juist een breder strooilicht. Gecombineerd met een knipperend achterlampje en een reflectieband om mijn linkerbeen en arm val ik redelijk op denk ik... En dan over kleine paadjes door de weilanden fietsen in het donker met optrekkende mist uit sloten en die vochtige lucht inademen: heerlijk!

Ik heb de sportschool "De Citadel" de afgelopen maanden nog niet zo vaak gezien: de spinningtijden zijn wat vervroegd en nu ik vaker in Amsterdam ben komt dat steeds slechter uit. Dus ik vul het buiten fietsen aan met 1 of 2 keer in

de week op de Tacx thuis fietsen. Dan zet ik de Tacx in de speelkamer, laptop op een stoel ervoor, ventilator aan en ondertussen ook de TV aan.
Dan kies ik een leuke Tacx DVD uit en kan ik zo bepalen of ik een vlakke rit wil (Groene hart van Holland), heuvelachtig (bijvoorbeeld de Amstelgold race, Ronde van Vlaanderen of Hel van het noorden (Frankrijk)), of echt de bergen in wil (Marmotte met Alpe d'Huez of Mont Ventoux). Meestal kies ik heuvelachtig: kun je een rustige D1 training combineren met wat intervallen (met kracht de heuvels op rijden).

Maar dan de planning 2011: ik heb wel wat ideeen, maar ben er nog niet helemaal uit qua keuze of in welke combinatie.
Ik zit te denken aan de volgende tochten:
In de winterperiode nog een enkele MTB tocht
Maart: MTB Ameland
April: Amstel Gold race
Mei: Mee met een fietsreis van Sandra 't Hart: Alpe d'Huez
Juni: Fietsreis van Sandra 't Hart: Mont Ventoux of toch de Alpe d'HuZes (6 keer de Alpe d'Huez oprijden)
Juli: Cyclo la Marmotte (170 kilometer en wel 5000 hoogtemeters)
Augustus: Cyclo Velomediane (met Goud als doel) of fietsreis van Sandra 't Hart: Stelvio in Italie
September: Boogies Extreme (dan de 235 km versie)

Maar goed dit zijn te veel tochten: Ik moet gaan kiezen.
De voorkeur gaat wel uit naar langere tochten, daarom moet ik nu ook goed blijven trainen (regelmatig D1 trainingen van minimaal een uur). Dit zal vanaf januari moeten worden opgebouwd naar langere trainingen, maar wel in combinatie met krachttraining voor de heuvels en bergen die moeten worden bedwongen.

ATB rondje Texel

De afgelopen weken ben ik regelmatig eens met mijn hybride fiets van de verharde paden afgeraakt. En dat is me goed bevallen. De fiets kan er aardig tegen, ik mis duidelijk nog wat ervaring, maar het is wel heel leuk.

Voor de motivatie zijn trainingsdoelen altijd handig en zoekend naar een MTB tocht in de buurt kwam ik een hele mooi tegen. Alleen Qua trainingsdoel even jammer dat het al gelijk is in plaats van een aantal weken ver weg om er specifiek voor te trainen...
Ik kwam op deze tocht op Texel tegen op de site van de Noordelijke MTB club via http://www.atbnoord.nl/. het is een MTB tocht van 50 km vanuit Den Helder over Texel. Ik heb afgesproken met Harke om samen te rijden: gezelliger en zo kan ik nog wat leren ook.
Om 7 uur vertrokken we al uit Leeuwarden op weg naar Den Helder. Daar aangekomen waren we wat vroeg: we hebben nog even een paar rondjes gereden op het thuisparcours van de organiserende vereniging: http://www.hrtcdok.nl/. Wat hebben ze mooie faciliteiten! Een mooie wegbaan en daar tussendoor een leuk MTB parcours. Met Harke daar al een paar rondjes op verkend. Een steile helling op nat drassig gras is voor mij/mijn fiets/smalle banden net even teveel van het goede...

Even voor vertrek sloten 2 clubgenoten van Harke nog aan: Maarten en Sebastiaan. En zo konden we samen vertrekken naar de boot.
Vanaf de boot werd er zo ongeveer gesprint om een mooie plek vooraan in het veld te krijgen. Het was net een cyclo... Ik bleef bij Harke, Maarten en Sebastiaan, want had nog geen idee wat me te wachten stond.
Het was ook wel spannend of we het droog zouden kunnen houden: het viel mee! Het was best koud, maar nog aardig zonnig.
Na een paar kilometers draaiden we het bos in. Dat is gelijk geconcentreerd rijden om in het juiste spoor te blijven. Want er is duidelijk een harder stuk waar de rijders voor me ook hebben gereden en daarnaast is het vrij mul zand tot natte modder.
Er volgen ook een paar technische stukjes met een heel smal pad: een echte 'Singetrack' met veel bochtjes en steile heuveltjes. Behendigheid gewenst, want af en toe even een boomstronk of laag hangende tak ontwijken (vooral oppassen in de afdalingen).
Op deze stukken kan ik Harke en de anderen maar net bijhouden (met een hartslag boven mijn omslagpunt): ze hebben duidelijk meer ervaring hierin dan ik.
De route wordt prima aangegeven door bordjes en op veel plek wijzen mensen de goede weg of wordt verkeer tegen gehouden: keurig! Het parcours blijft afwisselend. Na een stukje hei een stuk tegenwind richting duinen. Dan heb ik wel een voordeel: mijn fiets is toch wat lichter dan gemiddeld en heeft waarschijnlijk wat minder wrijving met de banden.

De kilometers gaan eigenlijk best snel en zo zijn we al snel bij het strand: de Slufter. Dat is door het mulle zand toch even lopen totdat ik bij de waterlijn ben. Ik ben niet de enige, de meeste mountainbikers lopen ook een stuk. Maar eenmaal op het strand gaat het wel prima! Heerlijk met de wind in de rug!
De pauze laat wel wat langer op zich wachten dan gedacht, maar bij het afrijden van het strand kunnen we even pauzeren en wat eten.
We vervolgen vrij snel onze weg, want misschien kunnen we de boot van 12 uur nog wel halen. Niet dus, met wat moeiere benen nog kilometers sprinten tegen de wind in gaat niet lukken. Maar ook niet erg. Even windjackje aan en we wachten in het zonnetje op de volgende boot (voordeel: in de herfstvakantie elk halfuur een boot). Er druppelen steeds meer fietsers binnen en zo wordt het lekker druk op de boot. Bij terugkomst in Den Helder wacht ons een heerlijke warme douche en wordt de fiets voor ons afgespoten: wat een service.
Harke, Maarten en Sebastiaan bedankt voor het gezelschap: ik heb veel kunnen leren over het MTB-en, het was een gezellige dag en een goed georganiseerde mooie tocht.
Nu alleen nog een uitdagend doel wat verder weg zoeken...

De route van Trackr: pas aangezet om het eiland (zou anders de boottocht meerekenen).

Stats van de Rox:
In totaal 60 km gefietst in 2 uur 50, waarvan 57 km de officiele route (na inrijden) en 47 km op het eiland. Op het eiland hebben we gemiddeld 22 km/h gereden, maximaal 40 km/h. Maximale stijging 8%, 205 hoogtemeters geklommen. Gemiddelde hartslag 167 bpm (in D2), maar best veel in en boven D3 (tot 180). Gemiddeld 11 graden.

Cyclocrossen?!

Het is zover. Het seizoen racefietsen is wel over. Nu maar even bezinnen op hoe we verder kunnen gaan. Een aantal maanden stoppen met fietsen is natuurlijk niet de bedoeling. Afgelopen jaar heeft in het teken van het klimmen van bergen gestaan: daarvoor voldoende kracht en conditie op doen. Dat is me wel gelukt. Ik heb voor mezelf een paar mooie mijlpalen bereikt: de Alpe d'Huez en Mont Ventoux beklommen en een paar lange zware tochten gereden: de Velomediane en Boogie's Extreme.

Nu wil ik wel eens kijken hoe ver ik kan komen om nog beter en sterker te worden. Maar dat dan wel in een acceptabele trainingstijd, want een balans tussen thuis, werk en sport is belangrijk.

Waar ik aan denk voor het winterseizoen is de combinatie van eens per week Spinning en krachttraining (eventueel middels Body Pump) en afhankelijk van het weer 1 of 2 keer per week binnen op de Tacx of buiten meer veldrijden/mountainbiken, oftewel crossen:

Wat mij wel trekt aan het crossen is de wat kortere fietstijd en grotere afwisseling in het fietsen. Makkelijk zal het niet zijn. Ik zal technisch in bochtenwerk, korte heuvels, obstakels en remmen nog wel veel moeten leren.

Voor veldrijden heb je speciale fietsen: van afstand zijn het net racefietsen, maar dan met speciale banden en remmen. Voor mountainbiken natuurlijk ook de bekende mountainbikes, heel herkenbaar met kleinere frames, verende voorvork (soms achtervork) en extra brede banden.

Maar ik heb voor de winter een tussenvorm tussen die 2: een hybride fiets: een Cube Pure (zie de slechte foto van mijn mobiel). Destijds bewust zo gekozen als meest allround voor de toekomst. Wel de 28 inch smalle banden met noppen van het veldrijden, maar ook een oversized frame met verende voorvork en stevige remmen van het mountainbiken.

'Stuck in the middle' of 'best of both worlds'? Daar moest ik maar eens achter gaan komen. Ik heb het crossen of 'cyclocrossen' zaterdag voor het eerst geprobeerd in het veld. Het werd de Froskepolle in Leeuwarden. Ik ben er nog niet achter of het daar nou officieel mag of niet (geen poortje of verboden voor fietsers, maar wel een voetgangersbord).

Het is een heel mooi klein eilandje met een brug naar het industrieterrein De Hermrik in Leeuwarden. Met een paar paden die rond het hele eiland lopen. Sommige breed, sommige smal tot heel smal. Het had wel veel geregend in de dagen ervoor dus op een aantal plekken behoorlijk drassig. Maar voor de test en de oefening des te beter.

Over modderige paden heb je op deze fiets een behoorlijke grip. Met name dankzij de Schwalbe Racing Ralph banden met de kleine noppen kun je behoorlijk doorrijden. Alleen ik vind het nog eng om op volle vaart de bocht in te gaan: dan merk je dat de fiets af en toe gaat zoeken naar grip en dat is een erg onzeker gevoel. Ook in het zompige gras ging het goed, maar dan merk je wel dat dan bredere banden waarschijnlijk beter zijn, zodat je er minder in weg zakt. Zanderige paadjes zijn dan weer geen enkel probleem. Wat ik niet heb kunnen testen is mul zand: dat zal wel niet zo best gaan met deze banden, maar ja dat is misschien wel het moeilijkste terrein voor een fiets.

Normaal stop ik niet om foto's te maken, maar ik kon het nu echt niet laten: dit was wel heel erg gaaf. Een heel eiland voor mij alleen en dan ook nog zo mooi! De bospaadjes en stukken gras wisselen elkaar snel af en dan nog een mooie strook water ertussendoor om het geheel op te leuken: erg gaaf!

Er zit ook een enkele heuvel op het terrein waarvan er 1 heel steil is (zie de foto, batterij leeg van de Rox, dus geen meting, maar denk wel een procent of 15). Dat is wel even wennen, want je kunt de kracht wel hebben, maar je moet het via de banden ook nog kwijt raken zonder te veel te slippen: lastig! Afdalen zonder weg te glijden is van dit heuveltje daarna ook weer een nieuwe uitdaging.

  

En ook leuk op dit parcours: de diverse bruggetjes in het terrein zijn extra glad, en 1 brug is slechts 1 plank breed (daar is het water maar 10 centimeter diep, maar het voelt toch eng...).

Na een aantal rondjes maar weer op huis aan. Fiets afspuiten met de tuinslang is wel nodig, want die is toch wel erg vies geworden... Om het over mezelf maar niet te hebben (die hele kleine spatbordjes hebben dus niet gek veel zin).

Al met al een mooi avontuur. Wat mij betreft een geslaagde proef. De fiets kan het wel aan, nu ik nog. Nu alleen op zoek naar een wat groter gebied om wat meer afwisseling te hebben. Iemand tips in het Noorden van het land?

Nog even de Trackr kaart. Zoals je ziet is de website vernieuwd en ziet het er allemaal wat gelikter uit. Als je op de link klikt, kun je de kaart selecteren en als je op de kleuren klikt, kleurt hij de route heel mooi in.   Rondje-crossen-in-Froskepolle

Boogie's Extreme

Als laatste grote tocht voor dit seizoen wilde ik nog eens fietsen in ons eigen land en dan meer specifiek in Limburg. En zo vond ik de Boogie's Extreme 2010. Een door Michael Boogerd zelf uitgezette tocht met het mooiste van de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. Een mooie uitdaging met een heel rijtje bekende bergen in het programma in Zuid-Limburg en de Belgische Ardennen.

Het leek me leuk om te kijken wie er mee wilde van de Sport met Hart reis. Na wat heen en weer mailen begon zich een echt groepje te vormen: uiteindelijk gingen Harmen, Marten, Wytze en Danielle mee.

Voor de reis en overnachting leek wat gezelschap me ook leuk en mijn schoonvader Henk had er wel zin in. Omdat hij al wat vaker fietst heb ik hem gewoon maar even opgeport om ook zijn fiets mee te nemen: op het programma staat naast een 100, 160 en 230 tocht ook een 60 kilometer tocht. Dat zou toch leuk wezen als hij dat zou kunnen doen!

Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdagavond afgesproken in Valkenburg en daar met het hele gezelschap een flinke pastamaaltijd genuttigd. Met als toetje een Apfelstrudel met ijs en slagroom. Met de koolhydraten opslag zat het wel goed... Een gezellige avond bijkletsen, maar natuurlijk wel op tijd naar bed want morgen een lange dag.

En dan zaterdagochtend toch echt van start. De eerste kilometers met de hele groep, maar de snelheidsverschillen waren natuurlijk groot. Henk moest even lekker op eigen tempo blijven rijden en na een paar kilometer lieten we hem alleen. Danielle ging al vrij snel ook op haar eigen tempo door (voor de 100 km), want je moet je niet op blazen in de eerste kilometers natuurlijk. Toen waren we nog met 4. We reden inmiddels met een aardig tempo. In de Velomediane werd wel harder gereden en dat jut natuurlijk op. Ik had nu wat meer tijd en energie over om van de omgeving te genieten en veel te blijven eten. Maar toch ging het rap, we haalden eigenlijk alleen maar mensen in. Harmen was vooral de aanjager op de rechte stukken en Marten de snelste bergop. Na enige tijd koos ook Wytze voor een eigen tempo. De kilometers gingen rap en we zaten inmiddels een flink eind in Belgie. Bij de 70 kilometer kwam de splitsing voor de 160-230 km. Harmen en Marten gingen heel stoer voor die langste afstand met als hoogtepunt de Redoute. Ik koos bewust voor de 160 omdat de Velomediane me wel zwaar was gevallen en het zwaartepunt in deze tocht aan het eind zit.

Nadeel was wel dat ik mijn maatjes met lekker tempo kwijt was. Verder alleen dus. Aansluiten bij langzamere mensen is niet zo logisch en af en toe kwam er wel eens een sneller groepje langs, maar dat was te lastig aanhaken. Met wat meer inspanning dan het eerste deel lukte het me wel het tempo hoog te houden. In Belgie nog een paar mooie bergjes als de Cote de Foret en daarna een saaier stuk terug naar Nederland.

Wel een verschil in onderhoud hoor: dan zijn gelijk de wegen weer goed onderhouden en zijn er aparte brede fietspaden enzo. Ook lijken de gemiddelde Belgische automobilisten zich toch wel echt te ergeren aan fietsers, zijn we echt zo asociaal bezig?

Maar goed. We gaan door. Bij de tweede verzorgingspost is het op zich goed geregeld, maar erg erg druk: ik heb nog 1 gevulde bidon en besluit om maar door te rijden, ik zie wel waar ik hem aanvul.

Daarna volgen de leuke beklimmingen elkaar in rap tempo op: Loorberg, Gulperberg, Kruisweg, Eyserbosweg en de Fromberg. Hehe, nee het ging eigenlijk heel goed: ik had nog steeds een flink klimtempo en al deze klimmen zijn wel echt erg steil, maar niet zo lang. Dus tussendoor tijd zat om even bij te komen. Heb zelfs mijn bidon nog even laten vullen door aardige mensen die in de tuin bezig waren. En zo ging het ongemerkt snel richting finish. Met een vaartje richting Valkenburg en in het centrum linksaf en naar boven. Nog 1 keer even flink aanzetten (hartslag met hoogste piek van de dag) en het laatste steile stukje meepakken. Hehe, binnen in 6 uur 19. Met daarbij de Cauberg in 3 minuut 17. Best aardig toch na zo'n tocht?

Na afloop krijg je een mooie video met al je presaties in beeld: alsof je de hele dag met de camera bent gevolgd! My sports persoonlijke video

En de rest van het gezelschap? Iedereen heeft zijn eigen afstand met succes weten te volbrengen, stuk voor stuk top prestaties! Henk kreeg daarbij nog wel wat meer dan gemiddeld bekijks en opmerkingen: op zo'n 'gewone' fiets en kleren en dan toch al die bergen op!

De kaart volgens Trackr (ging dit keer weer goed, zelfs in Belgie). De route was overigens een acht: linksboven starten, naar rechtsonder, naar boven en afsluiten met de lus rechtsbovenin.

En natuurlijk de statistieken van de Sigma Rox: volgens mijn info 159 kilometer (volgens de organisatie 166 km), in in 6 uur en 3 minuten (tijd van de organisatie incl pauze 6 uur 19), dus 26 km/h gemiddeld. Daarbij is de gemiddelde snelheid redelijk constant gebleven in verhouding tot de Velomediane, daar had ik wat meer verval. In totaal 2400 hoogtemeters en maximale helling 19%. Hoogste snelheid (slechts) 61 km/h. Gemiddelde hartslag 164 (D2) en in totaal 4400 calorien.

Zo, al met al weer een mooi weekend, wat rustiger gereden, maar daardoor ook de volgende dag niet eens erg moe (wel zo gezellig voor het gezin).

En het gezelschap: allemaal bedankt!

Velomediane Claudy Criquielion

Het was me een heel avontuur. Een paar weken geleden in overleg met thuis mijn doelen voor dit jaar (op fietsgebied natuurlijk) gezet. Dat hield in dat ik weer een concreet trainingsdoel had: langere afstanden fietsen in heuvel en bergen. Na de twitterrit nu het echte werk: de Velomediane Claudy Criquielion (http://www.velomediane.be/) in de Ardennen is een cyclo van 170 kilometer, met daarin wel 3300 echte hoogtemeters. Een cyclo is niet zomaar een toertocht, nee met een echte gezamenlijke start, ravitaillering onderweg, motorbegeleiding en met tijdwaarneming, kopgroepjes en alles erop en eraan. Net echt. De strijd vooraan gaat ook echt om prijzen, maar voor de gewonere fietser gaat het om het volbrengen binnen een bepaalde tijd: dat levert dan namelijk een gouden, zilveren of bronzen diploma op.

Voor mij allemaal voor het eerst natuurlijk. Maar eens kijken hoe het allemaal werkt.

Maar eerst nog even wat langere trainingen afwerken en andere voorbereidingen treffen: die voorbereiding bestond in dit geval uit het zoeken van reisgenoten. Die heb ik op het fietsforum (http://forum.fiets.nl/) gevonden: Heel leuk, na mijn oproep kreeg ik al snel contact met Rob en Norbert. Beiden ervaren cyclo fietsers met jaren fietservaring. Tja, en dan wil zo'n fietsbroekie als ik ook even zilver halen... Rob gaat overigens voor goud.

Na wat heen en weer mailen en twitteren was alles rond en zo reden we vrijdag samen naar La Roche-en-Ardenne, een mooi tochtje. Het is zo leuk dat je mensen die je eigenlijk niet kent, door zo'n gemeenschappelijke passie na een paar uur al jaren lijkt te kennen!

La Roche-en-Ardenne is een heerlijk pitoresque plaatsje aan zo'n stromende rivier, tussen rotswanden, met een grote kerk in het midden, veel terrasjes en een kasteelruine op een heuvel. Maar goed, daar komen we niet voor. We zijn hier om te fietsen. Eerst even slapen in een jeugherberg (jaja). Na een rusteloze nacht zaterdag op tijd naar de start in La Roche. Het is nog frisjes, dus de arm en beenstukken gaan aan (regenjasje mee). We zijn niet echt de enigen hier: er staan inderdaad duizenden fietsers, ook niet de eerste de besten hoor: veel herkenbaar dure fietsjes en afgetrainde lijven. Dit is geen doorsnee volk van een toertochtje in Friesland of zelf het gemiddelde wat een Alpe d'Huez eens opkrabbelt.

Iedereen lijkt een tikkie zenuwachtig wachtend op het startschot. En dan is het zover, iedereen dringen naar voren, om maar zo snel mogelijk aansluiting te vinden bij leuke/snelle groepjes. Ik doe ook lekker mee. Gelijk uit het plaatsje begint de eerst klim al, gelijk maar even licht schakelen, want de benen zijn nog koud. Maar ik kan kennelijk lekker meekomen, want ik haal toch heel wat meer fietsers in dan omgekeerd. Maar dit zijn de tophellingen in de regio nog niet en die zijn van een ander kaliber. De Ardennen liggen me op zich wel: de hellingen zijn niet te kort zodat je niet in een ritme kan komen en ook niet zo lang als in Frankrijk, waar je er dan maar een paar per dag doet. Dit is lekker afwisselend fietsen. Van de 170 kilometer zijn er maar een paar vlak, verder ben je dus altijd aan het klimmen of dalen. Met onze route is dat overigens niet gelijkmatig verdeeld: we pakken van alle hellingen natuurlijk de steilste kant om te klimmen wat de leuke statistiek oplevert dat we vandaag wel 63 kilometer klimmen en 86 dalen!

Maar goed onderweg dus. Ik blijf de eerste paar uur veel mensen inhalen, ik vraag me daarbij natuurlijk wel af of ik het tempo wat ik gekozen heb wel zo lang kan volhouden, tja. Dat is natuurlijk lastig inschatten, maar de benen zijn goed en ik probeer elke drie kwartier tot een uur een gelletje of een reepje te nemen: want dat heb ik wel geleerd: te weinig eten is na een paar uur inklappen. De eerste echte beproeving is de Mur de la Velomediane: niet de hoogste van de dag, maar wel zeker de steilste: hij begint na een scherpe bocht gelijk met 18% en dat dan honderden meters lang! Het verhaal gaat dat dit een trap was, maar dat ze geen geld hadden voor onderhoud en er toen maar betonplaten overheen hebben gelegd... Zo voelt het dus ook: ik klim eigenlijk altijd zittend, maar met 18% had ik bij de eerste stevige trappen het gevoel mijn voorwiel niet op de grond te kunnen houden! Zowaar echt een aardig aantal lopers nu en de meesten stapvoets staand fietsend. Met mijn vedergewicht heb ik merkbaar een groot voordeel: het ging eigenlijk wel goed, kan een snelheid van zo'n 9 kilometer per uur vasthouden (sneller dan de meesten), maar denk wel dat dit de grootste krachtinspanning is geweest voor mij ooit op de fiets. Daarna natuurlijk even iets rustiger tempo en op naar de volgende heuvel...

De eerste revitaillering bij 60 kilometer kwam voor mij eigenlijk wat vroeg: er lag allemaal eten en fruit zoveel als je wilde en er was water en sportdrank. Ik heb snel wat achterover geslagen en een van de vele vrijwilligers vulde ondertussen mijn bidon: dat is pas service. Hier zag ik ook Norbert weer: we blijken vergelijkbaar te fietsen en hebben een heel stuk samen op gereden.

De route maakt een paar lussen en zo komen we weer in La Roche terug, waar de weg wederom voor ons keurig wordt vrij gehouden. We slaan het kleine steile weggetje naast de kerk in: de Col d'Haussire wederom een pittige klim met stukken erin van wel 15%. Ik merk hier wel dat ik niet meer de kracht heb die ik eerder had. Wil ik de dag goed doorkomen zal ik ietsje terug in tempo moeten gaan. En dat doe ik dan maar. Duidelijk is dat nu halverwege de groepen elkaar wel een beetje hebben gevonden: iedereen om je heen kan nu ongeveer wel even hard. Ik merk wel aan mezelf dat ik op steile hellingen en in afdalingen op mijn best ben: dan ben ik altijd bij de snelsten. Maar als het vlakker wordt: dan heeft mijn gewicht geen voordeel meer en mis ik de echte kracht in de benen van jarenlang fietsen. En juist in de tweede helft zitten de wat vlakkere stukken dus ik moet af en toe wat groepjes laten gaan. Een mooie helling is ook de Col du Rideux, al kan dat ook te maken hebben met het Belgische gezelschap waar ik naast reed. Bij klimmen moet hij kennelijk aan seks denken, ik kreeg hele verhalen en ontboezemingen te horen... Ik kon bijna niet meer fietsen van het lachen... Tja en de Cote de Beffe moest nog komen (echt waar). Maar we fietsen door. Helaas werd het weer ook wat wat wisselvalliger: af en toe behoorlijk stevige regenbuien. Die Cote de Beffe was in werkelijkheid wat saai en lang. En tja het tempo ging er wel wat uit, de hartslag kreeg ik niet meer zo makkelijk omhoog dus die laatste klimkilometers was wel echt een kwestie van doorzetten. De tocht eindigt met een lange afdaling naar La Roche: bij de Finish wel een heerlijk gevoel hoor: dit volbrengen is toch wel een hele prestatie. En ik heb mijn doel ook gehaald: in 6 uur 40 betekent een Zilveren diploma en nog ruim gehaald ook! Wel even relativeren: daarmee ben ik in dit goede gezelschap gewoon een gemiddelde fietser: ik ben als 1006e geeindigd. Overigens was de Col d'Haussire ook getimed: daar was ik nummer 638 (dus toch relatief een stuk betere klimgeit).

De gps track dit keer niet via Trackr (in mijn zenuwen bij de start is er denk ik iets niet goed gegaan, daarom hier een print en de link naar de track van Rob

http://www.gpsies.com/map.do?fileId=gjmhiwazjafproji

Nog wel wat fietsdata natuurlijk van de Sigma Rox:

Afstand: 167km (toch een kleine afwijking?) 3300 hoogtemeters, in 6 uur 40, inclusief 5 minuten pauzeren, gemiddelde snelheid 25,5 km/h (klimmend 15 en dalend 43), maximum snelheid 70 km/h, maximale helling 18%, 4818 calorieen.

En Rob? Lees maar in zijn fiets-weblog hoe het hem verging: http://robgemen.blogspot.com/ met leuke foto's.

Bij deze nog Rob en Norbert bedankt voor de gezelligheid. Al met al een heel geslaagd weekend. Nou ja, de zondag was wel even een minne dag hoor, maag brak van al die gelletjes en reepjes en natuurlijk heel moe. Maar een lange nacht doet wonderen. Nu (dinsdagavond) weer even gefietst: rustig aan natuurlijk, want merk wel dat het lijf een opdonder heeft gehad. Niet zozeer merkbaar in de benen, maar de hartslag is opvallend laag voor mijn doen (D1 en eronder tijdens het fietsen). Dus even geen lange duurtrainingen...

Geslaagde Twitterrit

Het was de tweede twitterrit, maar voor mij de eerste. http://www.detwitterrit.nl/ is een leuk initiatief vanuit een fanatieke twitteraar, blogger en fietster: Rose Mentink. De voorspellingen voor de dag zijn wisselend, maar er gaat regen komen in de loop van de middag. Maar afwachten wat de opkomst zal zijn dus.

Maar de hoge opkomst is voor mij een verrassing: ik telde wel zo'n 37 fietsers. Na uitreiken van shirts van de ‘hoofdsponsor’ Boretti gingen we van start. Het oogde wel heel professioneel: iedereen in dezelfde shirts en een zeer coole Fiat 500 van Boretti als volgwagen met de achterklep open met daarin een fotograaf en iemand met een profi video! Ben erg benieuwd naar de vele plaatjes en filmpjes die er in de loop van de dag zijn gemaakt.

Het was een mooie afwisselende route. Vanuit Rheden, over de Posbank, over de Hoge Veluwe, Beekbergen en weer terug. Afsluitend met een paar leuke rondjes over de Posbank.

In het begin moest de groep duidelijk even wennen: veel verschillende niveaus en aardig wat mensen die nog niet gewend waren aan rijden in een groep met dicht op elkaar rijden en de gebruikelijke schreeuwen en gebaren voor bijzondere situaties. De enige ‘schade’ waren de mensen achteraan die als een jojo hard en zacht moeten fietsen. Met een wat sneller groepje gingen we vervolgens achteraan rijden. En dat ging gelijk mis: iemand van het kleine groepje de ketting eraf en zo een afslag naar een klein bospaadje gemist. Gevolg: paar kilometer de verkeerde kant op en vervolgens 10 kilometer hard rijden om de groep weer in te halen…

Onderweg leuk gekletst met een heel aantal mensen die ik nog niet kende, en toch ook weer wel. Van sommigen had ik namelijk al heel wat gelezen via weblogs, het fietsforum of twitter, maar sprak ze nu eens echt.

Aan het eind van de rit nog een paar keer de Posbank op: ditmaal bergop telkens wel even lekker flink aanzetten. Miste wel de kans om vooraan in de ‘finale’ mee te komen, want een aantal waren net voor de start onderaan de berg al vooruit en voor mij niet meer bij te halen. Na de rit nog even napraten tijdens het eten. Een snelle maar lekker lasagne (bedankt Hermannus voor de extra portie). O ja: de verwachte regen? Die begon pas tijdens het eten!

Even een printje van de mooie route:

En wat statistieken volgens de Rox:

102,5 kilometer, gemiddelde snelheid 26,3, gemiddelde hartslag 147 (D1 voor mij), 898 hoogtemeters, maximale stijging 10%, hoogste snelheid 63, temperatuur 21 graden, 2352 calorieen

Iedereen bedankt voor de gezellige rit! En met name natuurlijk Rose, Rick en Bas voor de organisatie.

En nog de links naar het promomateriaal:

Meer foto's op de site: http://detwitterrit.nl/

En ook een erg leuke video: Twitterrit movie (Ja goed kijken, ik kom er ook een paar keer heel kort op voor)

Mijn nieuwe planning

Besluit genomen. Ik vind het werken naar een doel leuk. Ik ga een paar leuke tochten maken in het najaar.
En ik ga gelijk zondag beginnen: samen met mensen van het fiets forum (die ook twitteren) een twitterrit: http://detwitterrit.nl/. Vanuit Rheden (bij de bekende Posbank) een mooie ronde richting Apeldoorn van zo'n 95 kilometer die ook weer eindigd op de Posbank.

Dan de volgende grote uitdaging (even 2 stappen heftiger)
Zaterdag 28 augustus: Velomediane Claudy Criquielion:
Hele mooie tocht door de Ardennen van 170 km met wel 3300 hoogtemeters, met leuk aantal (steile) heuvels/bergjes.
http://www.velomediane.com/
Voor mij een beetje te vergelijken met de lange rit van 160 kilometer van een paar weken geleden, maar dan met de hoogtemeters van 2 keer een Mont Ventoux. Ahum... Het is ook nog eens een cyclo. Dat betekent een tocht met tijdmeting. Dus als je binnen een bepaalde tijd binnen bent krijg je brons, zilver of goud. Met een echt podium voor de snelsten. Daar ga ik natuurlijk niet meekomen, maar ik stel stiekem wel het niveau zilver als doel.

Zaterdag 11 september: Boogie's Extreme:

Naar de bekende Michael Boogerd. Mooie tocht door Zuid-Limburg en Belgie. Veel bekende heuvels met dito namen, onder andere finish op de Cauberg.

De afstand moet ik nog kiezen: 4 afstanden: 60 km, 100 km (1300 hoogtemeters), 160 km (2100 hm) en 230 km (3400 hm). Denk dat ik voor de 160 kilometer ga (of het moet 28 augustus allemaal meevallen natuurlijk).

http://www.boogiesextreme.nl/

Dergelijke tochten vragen weer grondige voorbereiding. Dus gelijk gisteravond mijn fiets gepakt en even een 60 kilometer weggetrapt en vanaf nu dus weer een strak schema nodig! Nog meer gekken enthousiast? Wil er nog iemand mee?

En dan verder: Pieter Weening Classic

Ja en wat dan he. Het grote doel bereikt. Een driekwart jaar steeds fanatieker trainen, aangepast eten en spullen regelen. Dus nu maar gelijk weer stoppen met fietsen? Of misschien een nieuwe uitdaging zoeken? Daar moet ik wel een tijdje over nadenken.
Het fietsen was erg leuk, conditioneel ook echt verschillen gemerkt. Maar mijn toch wel zeer fanatieke aanpak kan wel zijn tol gaan eisen van de schaarse tijd met het gezin. Na terugkomst uit Frankrijk in juni eerst maar een weekje rust.

En dan toch langzaam weer beginnen. Het weer nodigt ook wel uit: een stralende juni en juli maand zorgden ervoor dat ik 's avonds nog lange tochten kon maken. Nu meer op algemene duurconditie dan op kracht gericht. En van 3 of 4 keer in de week terug naar 1 of 2 keer in de week. Wat wel erg leuk is om te merken zijn de verschillen die je maakt na zo'n periode van opbouw: ik fiets makkelijk langer en sneller dan tijdens de trainingen in het voorjaar. Ben nu meestal ook wat uitgeruster, minder vaak trainen zo slecht nog niet?
Waar ik eerder niet in mijn eentje lange afstanden kon rijden met een gemiddelde boven de 30 kilometer per uur, gaat me dat nu echt redelijk makkelijk af.

Leuk om verschillen in conditie ook meetbaar te kunnen maken. In de winter een rondje Lauwersmeer van 43 kilometer in 2 uur gereden (wel koud en soms sneeuw). Nu op vakantie datzelfde rondje op een zomeravond in 1 uur 22 met vergelijkbare hartslag. Dat is wel progressie...

Een ander mooi hoogtepunt deze vakantie was de deelname aan de Pieter Weening Classic, een toertocht van 100 km vanuit Surhuisterveen. Ik wilde er een mooie lange duurtraining van maken en ging dus de 30 kilometer heen en terug ook op de fiets...
Eenmaal onderweg in de toertocht aansluiting gezocht bij een groepje: die vond ik. Ze waren wel wat sneller dan ik gewend ben. Het waren 3 Hoekie's (snelle jongens waarover Marieke in haar weblog ook wel schrijft). Voor mij een nieuwe ervaring: De eerste 50 kilometer van de toertocht ging met snelheden wind tegen tot 38 kilometer per uur en een echt gemiddelde van 34 km/u! We haalden echt alles en iedereen in. Volgen lukt me goed, maar mee op koprijden: net wat te veel voor mij.
Na een koffie en appelgebak weer volle bak verder. Nu stukken wind mee en snelheden tot wel 48 km/u aan toe... Na zo'n 85km had ik het alleen plotseling erg zwaar, denk toch te weinig gegeten en gedronken. Bij de volgende versnelling waaide ik er zomaar af. Nog tot ziens kunnen roepen, maar ze waren weg. Zelf snel kunnen herstellen en door. Uiteindelijk 102 kilometer in 3 uur en een paar minuten volbracht. voor mij een nieuw record met 33km/u gemiddeld. Was me een dagje hoor die ruim 160 kilometer in zo'n tempo. Volgend jaar deze Pieter Weening Classic maar weer op de agenda!

Nog iets leuks is natuurlijk andere mensen ook enthousiast krijgen voor het fietsen. En dan dichtbij huis beginnen. Dus een tochtje met het hele gezin naar langs de schapen en de dijk naar Paesens-Moddergat. Met Floor en Jens heerlijk rustig tussen de schapen en koeien door, over dijkjes naar de vogeluitkijk. En met Emma en Gerwin (beiden 10 jaar oud) een leuk rondje Lauwersmeer van 45 kilometer gedaan: een prestatie waar ze trots op kunnen zijn. Begrijpen ze mijn enthousiasme voor fietsen nu ook iets beter?

En dan nu de eigenlijke vraag, wat nu? Ik train voorlopig lekker relaxed door en ga een nieuw fietsdoel uitkiezen, misschien toch nog iets met heuvels of bergen?

En nog wat foto's als afsluiting

Ik heb nog wat foto's van Marten zijn camera gedownload, dus zo kan ik dit verslag even afmaken.

Hier sta ik naast Anton na te genieten. Uitzicht op het mooie kale stuk boven op de Mont Ventoux. Je ziet de weg een paar keer kronkelen.


Nog 1 bocht en dan ben ik boven.

Mijn laatste meters naar de top:

Hier genieten we een dag eerder met een deel van de groep van het uitzicht over de Gorge du Nesque:

Een deel van de groep bij de Gorge: Harmen, Marjon, ik en Ellen.

Zo dit was dan het einde van de fietsweek: zo'n 360 kilometer gefietst in 5 dagen, in een kleine 16 uren fietsen en met bijna 8200 hoogtemeters met een gemiddelde helling van 5,9%.

De Mont Ventoux

Gisteren was me een dag zeg. Hij zal me de rest van mijn leven bijblijven. Ik zal de dag uitgebreid beschrijven.

Door Sandra is de groep ditmaal in 2 delen geknipt. De snellen (Marten, Harmen, Cees, Wim en ik) gaan met haar mee fietsen en de rest allemaal met de bus (met fiets erin).

We vertrekken om 9 uur naar Bedoin. Sandra vertelt over de route: via een stukje van zo'n 20 km licht bergop en dan een stukje afdalen. Ik heb het boek 'de kale berg' gelezen, maar de route van Sault naar Bedoin kende ik niet (dacht ik).

We fietsen weg en op het bordje zie ik Mont Ventoux 26 km staan, he maar dan... Ja hoor, ik heb het door. We gaan helemaal niet rechtstreeks, we pakken gewoon de klim vanaf Sault naar Chalet Reinard (al 3/4 richting top) helemaal mee! 20 km gestaag klimmen met 5% gemiddeld. Lekker uitgebreide warming up... Het is wel een prachtig stuk, genieten van het landschap hier. Door de lavendelvelden, die vergeten we nooit weer. Want rond Sault is echt alles met lavendel, tot in het ijs van het toetje gisteravond aan toe. Maar we gaan verder, lekker rustig, ook halen we al wel wat fietsers in (vooral belgen). De benen zijn prima, maar ik maak me wel zorgen over de temperatuur: het loopt al op tot 25 graden en het wordt nog veel warmer.

Bij Chalet Reinard maken we de bocht naar Bedoin en komen midden in de cyclo Beaume de Venise terecht: die gaan nu naar boven vanaf Bedoin. Dus heel voorzichtig naar beneden door het bos: ze verwachten nog geen tegenliggers. Maar goed ook, want rustig rijdend hoor ik opeens mijn voorband sissen: lek! Plekje zoeken in de schaduw, Sandra SMS-en dat ik later kom, nieuwe binnenband erin, hehe.

Dan rustig weer verder naar beneden. Ik kom de rest al tegen op weg naar boven, maar de snelle groep wacht nog op mij. Snel de bandenspanning checken, wat drinken en een gelletje.
In het dorp gaan we van start. Gelijk oppassen dat we niet te hard gaan op het eerste stuk: loopt al wel op, maar met de spanning ga je al gauw te snel. Na 5,5 kilometer en zo'n 18 minuten bij St Esteve begint het lange steile stuk van zo'n 9 kilometer tegen de 10%. Snel een gelletje nu ik nog niet buiten adem ben. Het begint goed in het bos. Windstil en 30 graden, maar ik kan de snelheid en cadans er lekker inhouden. Geeft een heerlijk gevoel om met lichte tred zo steil te kunnen fietsen. Het gaat ook best rap, meestal rond 10 km/h. Ik ben maar 1 keer ingehaald (en door Sandra) op de hele tocht, maar kan de mensen die ik inhaalde niet meer tellen. Ik liet Marten, Cees en Harmen wel gaan want wilde wel mijn eigen tempo rijden.

Prachtige omgeving in het bos en heel erg stil, behalve dan die groep Ferrari's en een Super seven, die kon je al op grote afstand aan horen komen.
Maar zo halverwege het bos overkwam het me toch: het werd warm, wel 34 graden en dat trek ik dus kennelijk niet goed. Ik ging stuk. Gek genoeg ging het tempo nauwelijks omlaag en bleef de hartslag ook onveranderd rond het omslagpunt. Maar in mijn hoofd voelde ik het warm worden. Ik zwalkte soms bewust over de weg of ging staand versnellen tot de volgende schaduwplek in de hoop dat dat zou helpen (is niet zo, maar je gaat dingen verzinnen). Ik kon gelukkig blijven drinken en doorgaan. Ik dacht serieus aan even pauzeren, maar mocht niet van mezelf.
Moet een gek gezicht zijn voor de andere fietsers: iemand die er soms vloekend zegt doorheen te zitten, maar ze wel inhaalt en doorgaat.
Ik fietste echt meter voor meter aftellend naar chalet reinard, hopend op wind en verkoeling. En daar waren de vakantiechalets: en dan ben je daar bijna. Met 1 uur 18 minuten bij Chalet Reinard, het is er druk met auto's en fietsers. Ik heb heel snel mijn bidon gevuld. De bidon heb ik daarna al rijdend even als douche gebruikt: heerlijk. Ik was terug!

De kale vlakte op, nog 'maar' 6 km, achteraf was het hier zelfs 40 graden maar door de wind voelde het heel anders. Tempo net iets erbij en door. Na de Sault klim en afzien in het bos werd het natuurlijk geen echt tempo meer, maar het gaat goed. Het waaide iets, maar zeker geen mistral. Bocht na bocht komt de toren op de top iets dichterbij, vanmorgen nog helder, nu in de mist. Ik moet me een paar keer verbijten om tempo te kunnen houden. Opeens zag ik voor me een heuse bezemwagen (met bezem): de langzaamste deelnemers van de cyclo stonden bijna stil. Ook even lachen voor de fotograven, het gaat lukken. Bij de laatste bocht voor de top word ik warm onthaald, wat een overwinning. In 1 uur en 53 minuten boven. Net als op de Alpe d'Huez na Marten, Harmen en Cees. Ben eigelijk ook wel benieuwd wat voor tijd ik had neer kunnen zetten met een wat kortere 'opwarming' en een eerdere start. Maar daar moeten we dan een andere keer maar eens voor terug komen...

Even terug naar het verslag. Ik ben nog een tijdje van de wereld, maar na een recupereer shake ben ik er weer. Lies had zelfs soep mee.
We wachten samen op de rest en dalen dan af naar het Chalet. Na een cola door naar Sault. In de afdaling kom ik nog heel wat deelnemers van de cyclo tegen, die moeten nog even. Wij gaan douchen en genieten van ijs (vooral Hans), chips, bier en uitzicht op het terras aan de valei.


De gereden route: rechtsonder ligt Sault op 775 meter hoogte, Chalet Reinard in het midden op ongeveer 1450 meter hoogte en Bedoin linksonder op 300 meter hoogte. De top (boven) is 1909 meter hoog.

De grafiek van de hele dag: duidelijk de eerste beklimming vanaf Sault te zien (iets minder steil en vervolgens de echte klim naar de top, met afdaling weer terug naar Sault.
Toch weer 82 kilometer op een dag in bijna 4 uur fietsen, met 2370 hoogtemeters.


En de detailgrafiek van de beklimming vanaf Bedoin. De hartslagzones heb ik er dit keer ook ingezet: mooi lang rond omslagpunt. In het lange middenstuk in het bos kun je de snelheid (groen) op een gegeven moment ook grilliger zien worden: mijn zware stuk.

Inmiddels zitten we sinds 6 uur vanochtend in de bus en rijden we weer in Nederland. Gaande de week werd het in de groep steeds joliger, afgewisseld door zenuwen voor wat komen gaat en vandaag bereikt het al snel een hoog nivo van meligheid. Heerlijk.

Wat een week. Iedereen in de groep bedankt voor het gezelschap, Sandra, Lies, Frouk en Jurjen voor de organisatie en het thuisfront voor de support de afgelopen maanden.

Nu maar eens kijken wat een volgende (fiets)uitdaging kan worden...

Boven!

Zo dat was me wat maar ben boven. We reden eerst vanaf Sault omhoog. Dan afdalen tot Bedoin en weer omhoog. Tijd ongeveer 1.53 dus heel tevreden. Nu bijkomen. Dan vanmiddag terug. Later meer.

En dan een paar foto's

Zo, na de reis even gefiets, ditmaal zo'n 48 kilometer over de Gorge du Nesque: prachtige glooiende route, niet te steil, wel hele mooie uitzichten op de bergen en ravijnen.

Het toestel van Marten even 'geleend' en zo kan ik wat van zijn foto's online zetten. Als eerste toch even zelf natuurlijk. Dit is op de beklimming van La Berarde.

Dan de finish in het plaatsje Alpe d'Huez, ik sta er wel op maar dan zul je moeten zoeken...

Vanaf de richel (eerste dag) kijken we zo naar beneden naar Bourg d'Oisons en de start van de beklimming naar de Alpe d'Huez (links op de foto)

Dit was gisteren bij de beklimming van La Berarde: van links naar rechts Alex, Sandra, Cees, Harmen en ik (Marten neemt de foto).

De fotograaf van de bovenstaande foto's: Marten

Het hotel Au bon Accueill in Venosc (bij Bourg d'Oisans)

En zo hingen we 's avonds de fietsen op (net vleermuizen...)

En nu snel eten.

Zo, was gisteravond even te moe om nog aan de laptop te gaan zitten, maar heb eindelijk een echte nacht geslapen en gelijk voor 4 nachten zitten dromen, was net alsof ik van gekke droom naar andere idiote droom zat te zappen...
Maar voel me nu wel weer prima! Mooie dag voor ons en vanmiddag nog even inrijden in de omgeving van Sault en morgen de beklimming vanaf Bedoin (21 kilometer van 300 naar 1909 meter hoogte). Ben benieuwd hoe de benen zijn. Nu staat de bus buiten en gaan we zo rijden. Het is daar beneden erg warm: 30-35 graden en op de top zo'n 6 graden zeggen ze, dus wordt een hele andere manier van afzien dan hier.

Nog even een stukje over gisteren.
Het begon slecht, bij het eerste stukje afdaling zag Wim een grote steen niet: hij is gevallen en heeft een paar flinke schaafwonden, naar de dokter voor een hechting en een tetanusprik (voor de zekerheid). De verschillende groepen zijn wel gewoon gaan rijden. Wij met de snelle groep eerst richting Les Deux Alpes (eerste helft): een hele mooi beklimming over een smalle weg door het bos. Echt prachtig. Wel een tikje langzamer dan gisteren, want dat voel je wel in de benen hoor.
Na het afdalen door langs het hotel naar de volgende klim: La Berarde, zo'n 25 kilometer. Een gekke 'berg' want er zitten 2 hele steile stukken in (lang 10% tot zelfs 12%) en daartussen 2 stukken redelijk vlak. De steile stukken waren gewoon heftig en heel erg warm. Pfff. Maar mooie uitzichten. De 'top' is geen top maar het einde van de weg: die houd gewoon op en dan sta je op grote hoogte, maar toch tussen nog veel hogere bergtoppen. Heel vreemd gevoel.

Dan even lekker afdalen. In de afdaling oppassen als altijd, maar verrek, wat ligt daar langs de weg: dat lijkt Sandra wel, nee toch... Nee, ze was langs de weg gaan liggen om een paar mooie foto's van ons te maken... Ben heel benieuwd.

Na snel douchen was er zoals altijd hier in dit leuke hotel 's middags een lekker bord pasta en salade. Het is namelijk een echt fietshotel in de zomer en dan heb je heel veel koolhydraten nodig. Daarna zijn we even naar Bourg d'Oisans gegaan, want daar is vandaag de Alpe d'HuZes: de tocht voor het goede doel. We hebben wat mensen aangemoedigd en daarna nog evenin het dorpje rondgelopen en wat gedronken.

We zijn net op tijd voor het avondeten weer terug: een heerlijk driegangendiner.
's Avonds nog een spelletje dobbelen en op tijd naar bed.

En de routekaart: eerst naar boven richting Les Deux Alpes en vervolgens iets andere weg weer langs hotel naar rechtsonder op de kaart.

En de stats: toch weer 81 kilometer en 1767 hoogtemeters geklommen. pfff. Wel wat rustiger dan de eerste 2 dagen, maar goed, de vermoeidheid zit er wel wat in. Leuk gezicht die vorm van de berg in de stats (de platte stukken).