Velomediane Claudy Criquielion

Het was me een heel avontuur. Een paar weken geleden in overleg met thuis mijn doelen voor dit jaar (op fietsgebied natuurlijk) gezet. Dat hield in dat ik weer een concreet trainingsdoel had: langere afstanden fietsen in heuvel en bergen. Na de twitterrit nu het echte werk: de Velomediane Claudy Criquielion (http://www.velomediane.be/) in de Ardennen is een cyclo van 170 kilometer, met daarin wel 3300 echte hoogtemeters. Een cyclo is niet zomaar een toertocht, nee met een echte gezamenlijke start, ravitaillering onderweg, motorbegeleiding en met tijdwaarneming, kopgroepjes en alles erop en eraan. Net echt. De strijd vooraan gaat ook echt om prijzen, maar voor de gewonere fietser gaat het om het volbrengen binnen een bepaalde tijd: dat levert dan namelijk een gouden, zilveren of bronzen diploma op.

Voor mij allemaal voor het eerst natuurlijk. Maar eens kijken hoe het allemaal werkt.

Maar eerst nog even wat langere trainingen afwerken en andere voorbereidingen treffen: die voorbereiding bestond in dit geval uit het zoeken van reisgenoten. Die heb ik op het fietsforum (http://forum.fiets.nl/) gevonden: Heel leuk, na mijn oproep kreeg ik al snel contact met Rob en Norbert. Beiden ervaren cyclo fietsers met jaren fietservaring. Tja, en dan wil zo'n fietsbroekie als ik ook even zilver halen... Rob gaat overigens voor goud.

Na wat heen en weer mailen en twitteren was alles rond en zo reden we vrijdag samen naar La Roche-en-Ardenne, een mooi tochtje. Het is zo leuk dat je mensen die je eigenlijk niet kent, door zo'n gemeenschappelijke passie na een paar uur al jaren lijkt te kennen!

La Roche-en-Ardenne is een heerlijk pitoresque plaatsje aan zo'n stromende rivier, tussen rotswanden, met een grote kerk in het midden, veel terrasjes en een kasteelruine op een heuvel. Maar goed, daar komen we niet voor. We zijn hier om te fietsen. Eerst even slapen in een jeugherberg (jaja). Na een rusteloze nacht zaterdag op tijd naar de start in La Roche. Het is nog frisjes, dus de arm en beenstukken gaan aan (regenjasje mee). We zijn niet echt de enigen hier: er staan inderdaad duizenden fietsers, ook niet de eerste de besten hoor: veel herkenbaar dure fietsjes en afgetrainde lijven. Dit is geen doorsnee volk van een toertochtje in Friesland of zelf het gemiddelde wat een Alpe d'Huez eens opkrabbelt.

Iedereen lijkt een tikkie zenuwachtig wachtend op het startschot. En dan is het zover, iedereen dringen naar voren, om maar zo snel mogelijk aansluiting te vinden bij leuke/snelle groepjes. Ik doe ook lekker mee. Gelijk uit het plaatsje begint de eerst klim al, gelijk maar even licht schakelen, want de benen zijn nog koud. Maar ik kan kennelijk lekker meekomen, want ik haal toch heel wat meer fietsers in dan omgekeerd. Maar dit zijn de tophellingen in de regio nog niet en die zijn van een ander kaliber. De Ardennen liggen me op zich wel: de hellingen zijn niet te kort zodat je niet in een ritme kan komen en ook niet zo lang als in Frankrijk, waar je er dan maar een paar per dag doet. Dit is lekker afwisselend fietsen. Van de 170 kilometer zijn er maar een paar vlak, verder ben je dus altijd aan het klimmen of dalen. Met onze route is dat overigens niet gelijkmatig verdeeld: we pakken van alle hellingen natuurlijk de steilste kant om te klimmen wat de leuke statistiek oplevert dat we vandaag wel 63 kilometer klimmen en 86 dalen!

Maar goed onderweg dus. Ik blijf de eerste paar uur veel mensen inhalen, ik vraag me daarbij natuurlijk wel af of ik het tempo wat ik gekozen heb wel zo lang kan volhouden, tja. Dat is natuurlijk lastig inschatten, maar de benen zijn goed en ik probeer elke drie kwartier tot een uur een gelletje of een reepje te nemen: want dat heb ik wel geleerd: te weinig eten is na een paar uur inklappen. De eerste echte beproeving is de Mur de la Velomediane: niet de hoogste van de dag, maar wel zeker de steilste: hij begint na een scherpe bocht gelijk met 18% en dat dan honderden meters lang! Het verhaal gaat dat dit een trap was, maar dat ze geen geld hadden voor onderhoud en er toen maar betonplaten overheen hebben gelegd... Zo voelt het dus ook: ik klim eigenlijk altijd zittend, maar met 18% had ik bij de eerste stevige trappen het gevoel mijn voorwiel niet op de grond te kunnen houden! Zowaar echt een aardig aantal lopers nu en de meesten stapvoets staand fietsend. Met mijn vedergewicht heb ik merkbaar een groot voordeel: het ging eigenlijk wel goed, kan een snelheid van zo'n 9 kilometer per uur vasthouden (sneller dan de meesten), maar denk wel dat dit de grootste krachtinspanning is geweest voor mij ooit op de fiets. Daarna natuurlijk even iets rustiger tempo en op naar de volgende heuvel...

De eerste revitaillering bij 60 kilometer kwam voor mij eigenlijk wat vroeg: er lag allemaal eten en fruit zoveel als je wilde en er was water en sportdrank. Ik heb snel wat achterover geslagen en een van de vele vrijwilligers vulde ondertussen mijn bidon: dat is pas service. Hier zag ik ook Norbert weer: we blijken vergelijkbaar te fietsen en hebben een heel stuk samen op gereden.

De route maakt een paar lussen en zo komen we weer in La Roche terug, waar de weg wederom voor ons keurig wordt vrij gehouden. We slaan het kleine steile weggetje naast de kerk in: de Col d'Haussire wederom een pittige klim met stukken erin van wel 15%. Ik merk hier wel dat ik niet meer de kracht heb die ik eerder had. Wil ik de dag goed doorkomen zal ik ietsje terug in tempo moeten gaan. En dat doe ik dan maar. Duidelijk is dat nu halverwege de groepen elkaar wel een beetje hebben gevonden: iedereen om je heen kan nu ongeveer wel even hard. Ik merk wel aan mezelf dat ik op steile hellingen en in afdalingen op mijn best ben: dan ben ik altijd bij de snelsten. Maar als het vlakker wordt: dan heeft mijn gewicht geen voordeel meer en mis ik de echte kracht in de benen van jarenlang fietsen. En juist in de tweede helft zitten de wat vlakkere stukken dus ik moet af en toe wat groepjes laten gaan. Een mooie helling is ook de Col du Rideux, al kan dat ook te maken hebben met het Belgische gezelschap waar ik naast reed. Bij klimmen moet hij kennelijk aan seks denken, ik kreeg hele verhalen en ontboezemingen te horen... Ik kon bijna niet meer fietsen van het lachen... Tja en de Cote de Beffe moest nog komen (echt waar). Maar we fietsen door. Helaas werd het weer ook wat wat wisselvalliger: af en toe behoorlijk stevige regenbuien. Die Cote de Beffe was in werkelijkheid wat saai en lang. En tja het tempo ging er wel wat uit, de hartslag kreeg ik niet meer zo makkelijk omhoog dus die laatste klimkilometers was wel echt een kwestie van doorzetten. De tocht eindigt met een lange afdaling naar La Roche: bij de Finish wel een heerlijk gevoel hoor: dit volbrengen is toch wel een hele prestatie. En ik heb mijn doel ook gehaald: in 6 uur 40 betekent een Zilveren diploma en nog ruim gehaald ook! Wel even relativeren: daarmee ben ik in dit goede gezelschap gewoon een gemiddelde fietser: ik ben als 1006e geeindigd. Overigens was de Col d'Haussire ook getimed: daar was ik nummer 638 (dus toch relatief een stuk betere klimgeit).

De gps track dit keer niet via Trackr (in mijn zenuwen bij de start is er denk ik iets niet goed gegaan, daarom hier een print en de link naar de track van Rob

http://www.gpsies.com/map.do?fileId=gjmhiwazjafproji

Nog wel wat fietsdata natuurlijk van de Sigma Rox:

Afstand: 167km (toch een kleine afwijking?) 3300 hoogtemeters, in 6 uur 40, inclusief 5 minuten pauzeren, gemiddelde snelheid 25,5 km/h (klimmend 15 en dalend 43), maximum snelheid 70 km/h, maximale helling 18%, 4818 calorieen.

En Rob? Lees maar in zijn fiets-weblog hoe het hem verging: http://robgemen.blogspot.com/ met leuke foto's.

Bij deze nog Rob en Norbert bedankt voor de gezelligheid. Al met al een heel geslaagd weekend. Nou ja, de zondag was wel even een minne dag hoor, maag brak van al die gelletjes en reepjes en natuurlijk heel moe. Maar een lange nacht doet wonderen. Nu (dinsdagavond) weer even gefietst: rustig aan natuurlijk, want merk wel dat het lijf een opdonder heeft gehad. Niet zozeer merkbaar in de benen, maar de hartslag is opvallend laag voor mijn doen (D1 en eronder tijdens het fietsen). Dus even geen lange duurtrainingen...